Z miasta na wieś

Minęło prawie prawie 1,5 roku od ostatniego wpisu na blogu... Zasiadałam kilkakrotnie do komputera, powstało kilka notek, które poprawiałam, zmieniałam, bo wciąż nie były dobre, bo przestawały być aktualne, bo coś innego było ważniejsze, bo nowa codzienność zupełnie mnie pochłonęła. A nowa codzienność niewiele już ma wspólnego z wrocławskim przystankiem, wiec zastanawiałam się co z tym fantem zrobić..? Ale po kolei..

Nieco ponad rok temu zostawiliśmy Wrocław i przenieśliśmy się na wieś. 

Decyzja o zostawieniu miasta dojrzewała długo. Życie w dużym mieście, jakim jest Wrocław, ma sporo plusów i korzyści, ale również wiele minusów i niedogodności. Miejskie tempo życia męczyło jak regularne awarie tramwajów, atrakcje powszedniały, hałaśliwa codzienność irytowała, a weekendowe wypady poza miasto już nie ładowały baterii. 

Decyzja więc dojrzewała, a plany powoli przybierały realne kształty. Chcieliśmy mieszkać w starym domu, w miejscowości oddalonej maksymalnie godzinę jazdy od Wrocławia. Celowaliśmy w kierunku raczej na południe od Wrocławia, żeby w góry było bliżej. Nie bez znaczenia były oczywiście finanse. Przeglądaliśmy niespiesznie oferty sprzedaży, a na wycieczkach naszą uwagę zaczęły przykuwać domy z informacją "Na sprzedaż".

Z miejskiej pułapki nie jest łatwo się uwolnić. Z tyłu głowy czaiły się myśli o sklepach otwartych do 22.00, całodobowych aptekach, jedzeniu z dostawą do domu, ciepłych kaloryferach, szybkim internecie i tych wszystkich zdobyczach cywilizacji, które zapewniają tzw. komfort. Komfort, który rozleniwia, zabija kreatywność, sprowadza wszystko do złudnej stabilizacji, za którą trzeba jednak płacić cenę w postaci uciążliwych sąsiadów, smogu, hałasu i wysokich kosztów utrzymania.

Decyzję pomogła nam podjąć, a w zasadzie wymusiła, pani Inflacja w postaci podwyżki kosztów wynajmu mieszkania, która była dla nas nie do zaakceptowania. Kiedy minął szok i udało się przegonić czarne myśli, że wylądujemy pod mostem, na jednym z portali, pojawiła się TA oferta sprzedaży domu, idealnie pasująca do naszych warunków i możliwości! Mieliśmy 2 tygodnie, aby załatwić formalności, spakować i przewieźć 10 lat życia we Wrocławiu, przygotować Amelkę na rozpoczęcie roku szkolnego, wypełniając przy tym codzienne obowiązki zawodowe. Opatrzność nad nami czuwała i dzięki pomocy mojej Mamy, Pawła - przyjaciela męża i innych dobrych ludzi, udało się  wszystko załatwić w tak krótkim czasie. Amelka postanowiła nie zmieniać szkoły i kontynuować naukę w VIII klasie w swojej wrocławskiej szkole.

Jesień na wsi zachwyciła kolorami, zapachami i nowością. Chłonęliśmy nowe krajobrazy, jakże inne od wielkomiejskich, słuchaliśmy ciszy, którą słychać. Patrzyliśmy na to miejsce, na ten dom, NASZ dom, trochę jeszcze z niedowierzaniem, jak turyści na wczasach w agroturystyce :-) 

Minął rok. Nie był to łatwy czas. Dojazdy do Wrocławia do szkoły i pracy przez pierwsze miesiące były bardzo wyczerpujące. Zima, która w mieście zwykle wyglądała symbolicznie - 40 km za Wrocławiem, okazała się prawdziwą, śnieżną i mroźną zimą, która kilka razy skutecznie utrudniła dojazd do oddalonej o 2 km stacji kolejowej. Nasz domek, krzepki 160-letni staruszek, powoli zaczął odkrywać swoje tajemnice. Nastroje trochę nam podupadły, sprawy do rozwiązania zaczęły się piętrzyć, doszła stagnacja w sprawach zawodowych, która przedłużała się o kolejne miesiące... wkradł się niepokój, czy damy radę, skąd weźmiemy środki już nawet nie na konieczne remonty, ale na bieżące potrzeby. 

Wiosna przyniosła nieśmiały powiew optymizmu. Zazieleniło się. Zamarzył mi się warzywnik, rabaty z kwiatami. Zakasałam więc rękawy i rzuciłam się z motyką na wszechobecne tu pokrzywy. Walczyłam jak lwica, wycinałam, wyrywałam, wykopywałam, uodporniłam się na kwas mrówkowy, a kiedy tylko odwróciłam się na chwilę, pokrzywy pojawiały się nie wiadomo skąd! I to od razu 2 metrowe! Ale najgorsze dopiero miało nastąpić. Niewielkie poletko wyszarpane pokrzywom, obsiałam podstawowymi warzywami. Pielęgnowałam, podlewałam, cieszyłam się z każdego wykiełkowanego listka. A młode listki nagle zaczęły marnieć i znikać. Przeprowadziłam śledztwo i odkryłam spisek - pokrzywy dogadały się ze ślimakami, by te nocami zżerały moje warzywka! Polecane w internetach eko środki na ślimaki, niewiele pomogły, nie chciałam używać ciężkiej chemii, bo moja uprawa miała być ekologiczna. Postanowiłam podzielić się ze ślimakami. Okazało się, że niektóre warzywa im nie smakują, mogliśmy więc jeść szczypiorek, szpinak, pomidory, cukinie i dynie. A pokrzywy zaczęłam suszyć i przygotowywać mieszanki na napary ziołowe. Po co walczyć, jeśli można się dogadać:-) I w przyszłym sezonie tego będę się trzymać.

A lato było piękne. Wysokie temperatury nie były tak odczuwalne jak w mieście, a i dom trzymał przyjemny chłód. Wakacyjne dni zaczynaliśmy od śniadania w ogrodzie, a kończyliśmy wieczornym odpoczynkiem w hamakach.  

Pewnego lipcowego dnia, przeżywszy 15 lat, odszedł Kubuś, mądry, kochany pies. Bardzo długo nie mogłam pogodzić się, że już go nie ma. Spacery z Tori, drugim psem, codzienne rytuały i zwyczaje, kończyły się popłakiwaniem po kątach. Amela od dawna chciała kota, mąż wspominał o większym psie, ale ja nie wyobrażałam sobie już żadnych zwierząt w domu. Ból po stracie Kubusia, potęgowała myśl, że Tori też kiedyś odejdzie..

Sprawa rozwiązała się sama. Dokładnie 1 września, podekscytowana Amelka wróciła ze spaceru z psem i oznajmiła, że w krzakach obok domu jest mały kot. Toż to żadna rewelacja, mieszkający kilkanaście metrów dalej sąsiad ma kilka kotów urodzonych późną wiosną, które coraz śmielej penetrowały okolicę, drażniąc naszego psa. Kilka godzin później jechaliśmy na zakupy. Amela zaciągnęła mnie pod krzak, pokazując kota. Rzeczywiście, to był maleńki kotek, brudny i wychudzony, z pewnością nie ze stadka sąsiada.  Nie znam się na zwyczajach kotów, ale jakoś nie mogłam uwierzyć, aby mama - kotka porzuciła takie maleństwo. Obiecałam Amelce, że jeśli po powrocie z zakupów, kot będzie ciągle w tym samym miejscu, to go weźmiemy. I kot był, kilka metrów dalej, na schodach do domu. Tak więc 8 tygodni po śmierci Kubusia w domu zamieszkał kot płci żeńskiej. Weterynarz określ jej wiek na 7-8 tygodni. Życie zatoczyło krąg.

Podsumowując.. życie na wsi ma inną jakość. Uczy pokory wobec natury, prostoty i pewnej dyscypliny w codzienności, weryfikuje potrzeby. A kiedy mieszkasz w starym domu w otoczeniu bujnej zieleni, ciągle jest coś do zrobienia. Biblijny werset "czyńcie sobie ziemię poddaną" nabiera tu głębokiego sensu.

O czym będzie na blogu? O naszej wioseczce, naszym wiejskim życiu i poznawaniu okolicy. 

Zapraszamy :-)